Eerste stagedag, cycle tour en paragliden.
Blijf op de hoogte en volg Monique
20 Maart 2014 | Indonesië, Jogjakarta
Zo hé, wat gaat de tijd toch snel. Echt veel te snel! Als ik terug kijk naar mijn vorige reisverslag, 1,5 week geleden, ben ik in zo'n korte tijd alweer heel wat ervaringen rijker. Van de ene kant is dat natuurlijk super, van de andere kant ben ik me er van bewust dat de tijd voorbij vliegt!! Maar dat is een goed teken, toch? Ik geniet dan ook nog steeds van iedere dag en iedere minuut hier in het verre Yogyakarta. Waar ik alleen af en toe, ongeveer iedere dag een keer, moeite mee heb is om te wennen aan de ‘niet-organisatie’ hier. Gelukkig wordt dat goed gecompenseerd met het straatbeeld, de altijd behulpzame en lieve mensen, het lekkere eten en het heerlijke weertje iedere dag.
Sinds we hier zijn (6 weken), zoeken ze voor ons al een stageplaats. Zo hebben we vorige week een bezoek gebracht aan twee verschillende basisscholen. Op de eerste basisschool zouden we een observatie gaan uitvoeren. Deze hadden we dan ook op de campus voorbereid. Hoe de relatie zou zijn tussen het kind en de leerkracht, de manier van lesgeven, het klassenmanagement en dat soort zaken. Goed voorbereid en een prima observatielijstje dacht ik. Maar zoals ik eigenlijk ondertussen al wel had moeten weten, de observatie zou anders gaan lopen dan verwacht. Op de eerste basisschool gingen we dan ook eerst alle klassen langs om onszelf voor te stellen. 5 Nederlanders op een rijtje die zich omstebeurt voorstelden en daarna werd steeds door de leerkracht verteld dat we uit Nederland kwamen, dat verdiende keer op keer een dik applaus van de kinderen. Met als hoogtepunt een kind dat tijdens dit applaus zijn denkbeeldige geweer tevoorschijn toverde, hij had denk ik iets minder met Nederland dan zijn klasgenootjes. Na onze vele voorstelrondjes kregen we te horen dat ze op vrijdag, onze stagedag, geen Engelse lessen hebben. Op vrijdag zouden we hier dus niet terecht kunnen en van maandag tot en met donderdag hebben wij zelf les op de campus. Misschien zou de volgende basisschool een betere optie zijn, of er moest het een en ander gaan gebeuren met ons eigen lesrooster zodat we daar op een andere dag terecht zouden kunnen. We kwamen al snel tot de conclusie dat de andere basisschool geen betere optie was, hier gaven ze helemaal geen Engels. Terug naar huis zonder een les gezien te hebben en dus ook zonder enige observatie, met in mijn achterhoofd: ‘Gaat het niet zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat..’
Gelukkig hebben we vanochtend onze eerste lessen Engels mogen geven. Ze zijn nog bezig met het aanpassen van ons eigen rooster zodat we op andere dagen stage kunnen gaan lopen. De leerkrachten waren niet allemaal op de hoogte van onze komst, maar een kleinigheidje blijf je houden. Vanmorgen heb ik lesgegeven aan 36 rumoerige schatjes van ongeveer 9 jaar oud. Een behoorlijk grote groep en een totaal andere manier van lesgeven dan in Nederland. Interactieve lessen zijn ze niet gewend en volgens mij is het ook niet vanzelfsprekend dat iedereen doet wat er van hem wordt gevraagd. Waarom zou je tenslotte iets doen waar je geen zin in hebt? Ergens snap ik die Indonesiërs wel hoor.. haha. Het lesgeven zelf was voor mij een behoorlijke uitdaging maar wel super leuk. Engelse liedjes leren, een spelletje spelen waarbij ze van hun bankje af mogen komen en tegelijkertijd proberen om enigszins wat orde te houden. Heerlijk! Wel vond ik het erg lastig om een goede les te geven waarbij je hun niveau zelf maar moet inschatten. Nooit een Engelse les gezien en geen idee op wat voor manier ze hier lesgeven. Ik kwam dan vandaag ook binnen in mijn klas waar niet eens een leerkracht aanwezig was. Hopla, juffrouw Monique is er en succes! Ik ben benieuwd wanneer mijn volgende stagedag is omdat we vandaag te horen kregen dat ze volgende week toetsweek hebben. Een agenda kopen is hier dus echt overbodig, plannen zit er helaas niet in voor mij. Hopelijk word ik op deze manier van mijn lichte vorm van autisme verlost.
Naast school en stage hebben we ook nog weekenden die we vaak grotendeels zelf in mogen vullen. Hier maken we dat natuurlijk ook optimaal gebruik van. Zo zijn we vrijdagochtend lekker op de fiets gestapt en hebben we een mooie fietstocht gehad door Yogyakarta. Tussen de boerendorpjes en rijstvelden door, genieten. Tijdens de fietstocht hebben we geholpen met rijst oogsten, bakstenen maken, kokosnoten plukken, tempeh maken en hebben we een bezoekje aan de kroepoek fabriek gebracht. Waarna ik ’s avonds weer uitgeput in bed lag en aan Anke dacht: ‘Zo, ik weet vandaag weer meer dan gisteren’. Altijd al willen weten hoe ze rijst oogsten, en dat leer je dan tijdens een fietstochtje in je vrije weekend. Mooi toch?
Zaterdagochtend hebben we met school een bezoek gebracht aan de Prambanan tempel. Ik citeer: ‘Prambanan is het grootste Hindoe- Javaanse tempelcomplex in Indonesië’. Een erg grote tempel, en interessant om een keer gezien te hebben. Een prima schooluitstapje, al weet ik eerlijk gezegd niet wat ik er verder over moet vertellen. Wel waren we zondag toe aan een iets avontuurlijkere activiteit dan het bezoeken van een tempel. En dan heb ik het ook echt over iets avontuurlijks: paragliden! Om 8 uur ’s ochtends vertrokken met de scooter richting het strand. Hier hebben we een hele poos moeten wachten tot de wind van de goede kant kwam. Na zo’n twee uur wachten werden we meegenomen naar de top van een berg waar het allemaal zou gaan gebeuren. De parachutes werden uitgelegd, we kregen een mooi pakje aan en een helm op. Die helm zou natuurlijk het verschil maken wanneer we naar beneden zouden kletteren.. Toen we daar eenmaal stonden en het uitzicht hadden over de zee en het strand, kriebelde het toch wel in m’n buik. Gezonde spanning noemen ze dat, denk ik. Voor ik het wist was ik aan de beurt en werd ik vastgemaakt aan een look-a-like Steve Wonder. Daar gingen we. Rennen, rennen, rennen, rennen, rennen.. Tot ik niet meer met mijn pootjes aan de grond kon. Ik zat lekker in een soort zak en kon het zo wel hebben. Prachtig uitzicht over de zee en het strand. Voor ik er erg in had gingen we helaas alweer landden. Het zat er alweer op, en die tijd ‘vloog’ echt voorbij! Een super ervaring.
Whatever you want to do, do it now. For life is time and time is all there is.
Sinds we hier zijn (6 weken), zoeken ze voor ons al een stageplaats. Zo hebben we vorige week een bezoek gebracht aan twee verschillende basisscholen. Op de eerste basisschool zouden we een observatie gaan uitvoeren. Deze hadden we dan ook op de campus voorbereid. Hoe de relatie zou zijn tussen het kind en de leerkracht, de manier van lesgeven, het klassenmanagement en dat soort zaken. Goed voorbereid en een prima observatielijstje dacht ik. Maar zoals ik eigenlijk ondertussen al wel had moeten weten, de observatie zou anders gaan lopen dan verwacht. Op de eerste basisschool gingen we dan ook eerst alle klassen langs om onszelf voor te stellen. 5 Nederlanders op een rijtje die zich omstebeurt voorstelden en daarna werd steeds door de leerkracht verteld dat we uit Nederland kwamen, dat verdiende keer op keer een dik applaus van de kinderen. Met als hoogtepunt een kind dat tijdens dit applaus zijn denkbeeldige geweer tevoorschijn toverde, hij had denk ik iets minder met Nederland dan zijn klasgenootjes. Na onze vele voorstelrondjes kregen we te horen dat ze op vrijdag, onze stagedag, geen Engelse lessen hebben. Op vrijdag zouden we hier dus niet terecht kunnen en van maandag tot en met donderdag hebben wij zelf les op de campus. Misschien zou de volgende basisschool een betere optie zijn, of er moest het een en ander gaan gebeuren met ons eigen lesrooster zodat we daar op een andere dag terecht zouden kunnen. We kwamen al snel tot de conclusie dat de andere basisschool geen betere optie was, hier gaven ze helemaal geen Engels. Terug naar huis zonder een les gezien te hebben en dus ook zonder enige observatie, met in mijn achterhoofd: ‘Gaat het niet zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat..’
Gelukkig hebben we vanochtend onze eerste lessen Engels mogen geven. Ze zijn nog bezig met het aanpassen van ons eigen rooster zodat we op andere dagen stage kunnen gaan lopen. De leerkrachten waren niet allemaal op de hoogte van onze komst, maar een kleinigheidje blijf je houden. Vanmorgen heb ik lesgegeven aan 36 rumoerige schatjes van ongeveer 9 jaar oud. Een behoorlijk grote groep en een totaal andere manier van lesgeven dan in Nederland. Interactieve lessen zijn ze niet gewend en volgens mij is het ook niet vanzelfsprekend dat iedereen doet wat er van hem wordt gevraagd. Waarom zou je tenslotte iets doen waar je geen zin in hebt? Ergens snap ik die Indonesiërs wel hoor.. haha. Het lesgeven zelf was voor mij een behoorlijke uitdaging maar wel super leuk. Engelse liedjes leren, een spelletje spelen waarbij ze van hun bankje af mogen komen en tegelijkertijd proberen om enigszins wat orde te houden. Heerlijk! Wel vond ik het erg lastig om een goede les te geven waarbij je hun niveau zelf maar moet inschatten. Nooit een Engelse les gezien en geen idee op wat voor manier ze hier lesgeven. Ik kwam dan vandaag ook binnen in mijn klas waar niet eens een leerkracht aanwezig was. Hopla, juffrouw Monique is er en succes! Ik ben benieuwd wanneer mijn volgende stagedag is omdat we vandaag te horen kregen dat ze volgende week toetsweek hebben. Een agenda kopen is hier dus echt overbodig, plannen zit er helaas niet in voor mij. Hopelijk word ik op deze manier van mijn lichte vorm van autisme verlost.
Naast school en stage hebben we ook nog weekenden die we vaak grotendeels zelf in mogen vullen. Hier maken we dat natuurlijk ook optimaal gebruik van. Zo zijn we vrijdagochtend lekker op de fiets gestapt en hebben we een mooie fietstocht gehad door Yogyakarta. Tussen de boerendorpjes en rijstvelden door, genieten. Tijdens de fietstocht hebben we geholpen met rijst oogsten, bakstenen maken, kokosnoten plukken, tempeh maken en hebben we een bezoekje aan de kroepoek fabriek gebracht. Waarna ik ’s avonds weer uitgeput in bed lag en aan Anke dacht: ‘Zo, ik weet vandaag weer meer dan gisteren’. Altijd al willen weten hoe ze rijst oogsten, en dat leer je dan tijdens een fietstochtje in je vrije weekend. Mooi toch?
Zaterdagochtend hebben we met school een bezoek gebracht aan de Prambanan tempel. Ik citeer: ‘Prambanan is het grootste Hindoe- Javaanse tempelcomplex in Indonesië’. Een erg grote tempel, en interessant om een keer gezien te hebben. Een prima schooluitstapje, al weet ik eerlijk gezegd niet wat ik er verder over moet vertellen. Wel waren we zondag toe aan een iets avontuurlijkere activiteit dan het bezoeken van een tempel. En dan heb ik het ook echt over iets avontuurlijks: paragliden! Om 8 uur ’s ochtends vertrokken met de scooter richting het strand. Hier hebben we een hele poos moeten wachten tot de wind van de goede kant kwam. Na zo’n twee uur wachten werden we meegenomen naar de top van een berg waar het allemaal zou gaan gebeuren. De parachutes werden uitgelegd, we kregen een mooi pakje aan en een helm op. Die helm zou natuurlijk het verschil maken wanneer we naar beneden zouden kletteren.. Toen we daar eenmaal stonden en het uitzicht hadden over de zee en het strand, kriebelde het toch wel in m’n buik. Gezonde spanning noemen ze dat, denk ik. Voor ik het wist was ik aan de beurt en werd ik vastgemaakt aan een look-a-like Steve Wonder. Daar gingen we. Rennen, rennen, rennen, rennen, rennen.. Tot ik niet meer met mijn pootjes aan de grond kon. Ik zat lekker in een soort zak en kon het zo wel hebben. Prachtig uitzicht over de zee en het strand. Voor ik er erg in had gingen we helaas alweer landden. Het zat er alweer op, en die tijd ‘vloog’ echt voorbij! Een super ervaring.
Whatever you want to do, do it now. For life is time and time is all there is.
-
20 Maart 2014 - 18:52
Margot:
Monique,
Yes, ik was zo benieuwd hoe je het als juf zou ervaren. Oh wat zul je veel dingen los moeten laten, qua organisatie, structuur en duidelijkheid. Ooit zeggen ze dat dat voor kinderen moeilijk is, maar voor juffen is het nog veel lastiger. Dat ga je nu sowiezo leren. Hopelijk heb je straks wat meer inzichten in 'jouw' klasje en kun je nog meer op ze loslaten. Hoe noemen de kinderen jou als je voor de klas staat?
Nogmaals super bedankt voor je bijzonder lieve kaart, knuffel en vlieg vooral lekker door de komende tijd.
xx Margot -
20 Maart 2014 - 19:26
Papa:
Mooi verhaal weer lieve schat !
Wens je de allermooiste tijd die je je maar
bedenken kunt.
Dikke knuffel papa. xxx -
20 Maart 2014 - 21:46
Elia:
Moniekske, wat kunde toch mooi schrijven !
Ben blij weer iets van je te horen, ik dacht de laatste dagen geregeld aan jou.
Geweldig om te lezen dat je het zo goed maakt.
En een fantastisch motto; gaat het niet zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat.
Die houden we erin.
Groetjes ! -
21 Maart 2014 - 08:23
Ine:
Hallo..............wat is het weer een geweldig gezellig verhaal om te lezen.
Je hebt echt wel een verborgen talent ;-)
en hou je motto vol. gaat het niet zoals het moet, dan moet het zoals het gaat.
Dat ga ik hier ook invoeren!!
Nou de groetjes daar.
Dikke kus -xxx- mama -
21 Maart 2014 - 10:39
Simone:
Hee Zusje!
Leuk weer wat van je te horen via waarbenjij. Al spreek ik je regelmatig (dagelijks), lees ik toch weer andere dingen zo! Geniet ervan meisje, zoals je als zei, de tijd vliegt!
Kusjes xx -
21 Maart 2014 - 16:46
Monica:
Hey moniekske,
Leuk dat je ons op de hoogte houd en fijn dat we je even hebben gesproken op skype, had je stem echt even gemist.
Xxx monica en roy -
21 Maart 2014 - 16:46
Monica:
Hey moniekske,
Leuk dat je ons op de hoogte houd en fijn dat we je even hebben gesproken op skype, had je stem echt even gemist.
Xxx monica en roy -
21 Maart 2014 - 18:51
Wout En Elly:
lieve kraai
Wat heb jij in die 1,5 week weer veel meegemaakt, leuk hoor, geniet er maar van, want zoals je zelf ook schrijft de tijd vliegt. Fijn om te lezen, dat het goed gaat!
liefs en dikke kus wout en elly -
21 Maart 2014 - 19:07
Wout:
Lieve Monique, nog even een extra kus erbij van Woutje. -
22 Maart 2014 - 09:35
Ad Kolen:
Boeiend verhaal, je pakkende schrijftrant doet de lezer vermoeden dat hij zelf in het Oosten vertoeft. Veel succes gewenst aan mijn pleegkind...... Ad. -
22 Maart 2014 - 22:48
Peetoom:
Hey, monique, als ik dit lees krijg ik wel zin om een dagje met je mee te fietsen.'
Langs die dorpjes, mensen kijken, ergens iets eten, gewoon met mijn klompen aan. Maar ja, dan krijgen we pas echt praat !!
Hou je haaks, dn onkel -
23 Maart 2014 - 07:59
Gerrit En Judith:
Leuk verhaal om lekker te lezen vanuit ons Oostenrijks bedje nu het buiten volop sneeuwt!
Dat de tijd vliegt is inderdaad een goed teken moniqueje:) we genieten met je mee!
Hopelijk heb je snel een eigen stageklas zodat je de kinderen echt kunt leren kennen.
We zijn nu al benieuwd naar je volgende avontuur want zien zojuist op facebook hele gave fotos!!
Veeeeel plezier weer en tot 'apps'
Dikke kus van ons Gerrit en Judith -
24 Maart 2014 - 20:10
Hanneke:
Hey Monique'ske
Lekker verhaaltje weer! Heb met een lach op m'n gezicht zitten lezen :) Zie het al helemaal voor me, zo'n klaslokaal vol met van die kleine rondspringende "aapjes", haha!
Gave foto's ook!! Dat je alweer zes weken weg bent.. Time flies!
Dat is alleen maar een goed teken hoor. Zorg er maar voor dat je elk moment lekker geniet, en er uit haalt wat er in zit nu je daar bent. Des te meer hebben we bij te kletsen als je weer terug bent ;) ! Tot die tijd... Blijf ons voorzien van je leuke verhaaltjes en doe lekker je ding! Ben benieuwd of je óóit zo'n klas onder controle krijgt, ik denk het wel! Hou me op de hoogte :)
Dikke kussen xxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
