Gelukkig helpen sommige mensen me er nog aan herinneren dat een nieuw reisverslag geen overbodige luxe is, ik zal geen namen noemen hoor mam. Toch fijn dat ze me hier op blijven attenderen, zodat ik zo nu en dan toch een reisverslag op internet blijf zetten. Anders zou ik het zomaar uit kunnen blijven stellen tot ik weer terug in Nederland ben, ik verveel me hier namelijk nog steeds niet. Deze week ben ik (helaas) alweer halverwege mijn reis. We moeten nu nog tot 14 juni stage lopen en naar school. Gedurende deze tijd hebben we ook nog 1 tussenweek die ik doorbreng in de jungle van Sumatra tussen de olifanten en orang-oetans. Voor de liefhebbers onder ons een samenvatting van mijn agenda de komende 3 maanden: 2 weken school, 9 dagen Sumatra, 4 weken school en als klapper op de vuurpijl; 6 weken rondreizen!

De tijd begint dus al duidelijk te korten en qua planning zit het nog behoorlijk vol. Afgelopen week hebben we afscheid genomen op onze, inmiddels ‘oude’, stageschool. Onze universiteit had namelijk ook nog met een andere basisschool afgesproken dat wij Engelse lessen zouden komen geven. Het was natuurlijk niet leuk om afscheid te nemen op een plaats waar je je thuis voelt, de kinderen aan je gewend zijn en jij aan de kinderen gewend bent. Wel fantastisch als dan de kindjes uit je klas je met tekeningen, zelfgemaakte ‘vriendschapsarmbandjes’ en versierde schelpen komen verrassen. Gelukkig stond er wel weer een nieuwe uitdaging op ons te wachten. Op de nieuwe stageschool, waar we vandaag begonnen zijn, hebben de kinderen al 3 jaar geen Engels meer gehad. Ik geef hier 3 dagen in de week les in Grade 2 (ongeveer 8 jaar) en hebben dus nog nooit Engels gehad. Vanmorgen werden we al warm ontvangen door alle kinderen die een handje van je willen, naar je zwaaien, roepen en handtekeningen komen vragen. Al vond ik het lastig een eerste les in elkaar te knutselen zonder enige observatie, het was súper. Een kleiner klasje, 26 kleine aapjes. Ook dit keer was er weer geen leerkracht aanwezig in de klas toen ik kwam om mijn Engelse les te geven. In tegenstelling tot de vorige stageschool, waren ze hier muisstil. De kinderen corrigeerde elkaar op een prettige manier en ik heb me helemaal niet bezig hoeven houden met de sfeer in de klas. Deze basisschool staat in een iets armere wijk dan onze vorige stageschool. Ik merkte vandaag meteen dat de kinderen nog veel gemotiveerder zijn om te leren en echt open staan om van mij te leren. Voor vandaag had ik het onderwerp ‘parts of the body’ gekozen. Ze laten ons helemaal vrij in de onderwerpen en in de invulling van de les. Zo heb ik vandaag bijvoorbeeld een leerling op een groot wit vel laten liggen en zijn contour vervolgens overgetrokken. Samen zijn we gaan kijken naar de onderdelen van het lichaam en deze er in het Engels natuurlijk bij geschreven. We hebben een klassikale memory gespeeld over de lichaamsdelen en het liedje ‘head, shoulders, knees and toes’ aanleren kon natuurlijk niet ontbreken. Ik kijk nu al uit naar woensdag, dan ben ik weer bij de kids!

Ook is Patrick, onze leerkracht van de pabo te Tilburg, bij ons op bezoek geweest en (gelukkig) ook alweer weg. Haha grapje Patrick! Leuk om bezoek te krijgen en hem te laten zien hoe ons leventje er hier uit ziet. Zo is hij bijvoorbeeld op stage komen kijken en mee naar school en de Borobudur geweest. De Borobudur was indrukwekkender dan ik had verwacht en is dan ook de bekendste tempel in Indonesië. Hier waren alleen wel weer héél veel mensen die met ons op de foto wilden, wat na een tijdje wel gaat vervelen. Gelukkig hebben we ondanks de tussenstops voor de vele selfies, toch 7 rondjes in de hitte kunnen lopen over de bovenste rondgang. Hierna mag je schijnbaar een wens doen, altijd het proberen waard!

Inmiddels heb ik ook onder het motto ‘never try never know’ een bezoekje aan de kapper gebracht. M’n haar leek wel erg dood en duf te worden. Met kauwgomballenshampoo werd mijn haar eerst lekker gewassen en daarna heb ik geprobeerd duidelijk te maken dat de puntjes eraf voldoende zou zijn. Ze begon keurig te knippen en een goed begin leek het halve werk. Dit was dit keer niet helemaal het geval. Nadat ze de puntjes geknipt had begon ze een kwartier te föhnen, te borstelen en met haar vingers te proberen van mijn krullen stijl haar te trekken. Met een stijltang wil het me soms nog wel lukken, maar op deze manier zag ik geen kans van slagen. Ik zag al een behoorlijk vogelnest op mijn hoofd ontstaan maar ik dacht: ‘Laat maar gaan, ze doet ook haar best’. Ze begon opnieuw met knippen, weer een laagje puntjes eraf. Ook daarna begon ze weer opnieuw met kammen en mijn krullen eruit proberen te trekken. Het was wel te merken dat er hier weinig mensen zijn met krullend haar. Het resultaat mocht er zijn: een vogelnest op mijn hoofd en iets korter dan gewenst. Ach, het groeit hier als kool dus tegen die tijd dat ik terug ben, zie je er niks meer van.

Verder gaat eigenlijk alles nog steeds zijn gangetje en raakt er veel gewend. Als je bijvoorbeeld je handdoek naar de wasserette brengt weet je dat je een theedoek terug krijgt. Wanneer je de weg niet zeker weet en je maar door blijft rijden, kan het gebeuren dat je Yogyakarta al uit bent gescooterd. Ook wanneer je zin hebt (komt niet meer heel vaak voor) in een nasi-hap, kun je bij de Mac terecht. Wanneer je onderweg een klapband krijgt, zul je moeten lopen naar de dichtstbijzijnde bandenplakkermeneer. Allemaal dingen die wel wennen. Gelukkig heeft hier niemand haast en neemt iedereen de tijd overal voor. Ik dus ook.

Erg leuk trouwens om de reacties op mijn reisverslagen te lezen, bedankt daarvoor. Ook daar geniet ik heel erg van.

Een dikke knuffel!

Think positive & positive things will happen.